W całym kraju kobiety zwoływały się na masowe protesty. 14 czerwca w wielu miastach Polski odbyły się manifestacje, by raz jeszcze sprzeciwić się bezludzkiemu prawu, ustanowionemu przez PiS i jego trybunał konstytucyjny. To prawo zabija, a pod koniec maja mieliśmy tego kolejny dowód w postaci niepotrzebnej śmierci ofiary PiS-owskiej „praworządności”. W Bydgoszczy na protest zwołany na placu Praw Kobiet stawili się także mężczyźni, bo ofiary, to kobiety – matki, odważnie decydujące się budować swe rodziny, choć w zderzeniu z machiną obojętności i strachu medyków – stają się bezsilne.
Z Bydgoszczy wykrzyczano także: „Ani Jednej Więcej! Przestańcie Nas Zabijać!” i zapalmy znicz dla kolejnej ofiary…, dopóki po zwycięskich wyborach demokratycznej opozycji nie uda się zmienić zapisów drakońskiego prawa i przywrócić w rodzinach radość z rodzącego się dziecka.
Wśród demonstrujących w Bydgoszczy – wiceprzewodnicząca Rady Krajowej Nowej Lewicy Anna Mackiewicz i wiceprzewodnicząca Rady Miejskiej Nowej Lewicy w Bydgoszczy Izabela Nowicka (która organizowała wydarzenie na Facebooku) oraz wiele innych działaczek lewicy, organizacji pozarządowych, walczących o prawa kobiet.
Reprezentanci lewicy byli w miejscach protestów, odbywających się pod hasłem "Ani jednej więcej" także w Warszawie (posłanka Joanna Scheuring-Wielgus), Włocławku (Wojciech Grabczewski wiceprzewodniczący RW Nowej Lewicy), Toruniu. Z Młodej Lewicy był Mateusz Orzechowski, a z Federacji Młodych Socjaldemokratów Ziemowit Dziopa.
***
24 maja zmarła Dorota. Była w piątym miesiącu ciąży. Na oddział trafiła z bezwodziem. Zamiast leczyć Dorotę i ratować ją przed sepsą, pielęgniarki kazały jej leżeć z nogami w górze, bo to miało pomóc przywrócić wody płodowe. Dorota skarżyła się na ból głowy a wskaźniki świadczące o stanie zapalnym w organizmie rosły. Zaczęły się wymioty. Leżąc z nogami w górze, Dorota spędziła ostatnie doby swojego życia. Gdy stwierdzono zgon płodu o 5:20 rano, lekarze ze szpitala im. Jana Pawła II zamiast bezzwłocznie ratować życie Doroty, zadzwonili do wojewódzkiego konsultanta po „dupokryjkę”.
Dorotę zakwalifikowano do operacji dopiero po konsultacji z prof. Hubertem Hurasem, konsultantem wojewódzkim w dziedzinie ginekologii i położnictwa 24 maja 2023 o godz. 7:30. Czyli kolejne dwie godziny czekania i skazywanie Doroty na śmierć. Dorota zmarła o 9:39…
Dorota z Nowego Targu nie żyje – bo nie rozważono przerwania ciąży, żeby zapobiec sepsie, której objawy zlekceważono.
Dorota z Nowego Targu nie żyje – bo przy bezwodziu leżała trzy doby z nogami w górze, bo powiedziano jej, że tak może wody powrócą.
Dorota z Nowego Targu nie żyje – bo ją okłamano. Ją i jej rodzinę. Bo nikt im nie powiedział, że w 20 tygodniu ciąży bezwodzie, to praktycznie żadne szanse na żywe urodzenie i duże ryzyko dla jej życia i zdrowia!
Dorota z Nowego Targu nie żyje – bo polskie prawo antyaborcyjne zabija, a z lekarzy czyni politycznych sługusów, zamiast ekspertów od ochrony zdrowa. Dorota nie żyje – bo lekarze się nie buntują.
Tam, gdzie nie ma legalnej aborcji, tam kobiety umierają w szpitalach, bo personel medyczny zamiast ratować nasze życie i zdrowie czeka aż wojewódzki konsultant przyjdzie do pracy i łaskawie zezwoli na zabieg. Żeby potem można było na kogoś zrzucić winę.
- Ile razy jeszcze napiszemy na kartonach „nie jestem inkubatorem!”?
- Ile razy będziemy musiały jeszcze pisać „żądamy lekarzy, nie misjonarzy!”?
- Ile jeszcze osób umrze z powodu płodocentryzmu w medycynie, prawie i polityce?
- Ile jeszcze matek straci córki?
- Ile jeszcze dzieci straci matki?
- Ile jeszcze mężów i partnerów straci żony i partnerki?
Jeszcze za mało nas umarło? Przestańcie nas zabijać!
Opr. nim, 14 czerwca 2023 r.